στα σύνορα της μητρόπολης
οι ανάσες εξοστρακίζονται
συνδιαμορφώνουν
γεωμετρικά λάθη
απανωτές αποτυχίες εξάχνωσης

αφυδατωμένα σώματα
μονολογούν σε αντιχρονισμό
παράταιρες συμπαντικές αποτυπώσεις


στα σύνορα της μητρόπολης οι ανάσες διαστέλλονται ανεπανόρθωτα

η ασταθής ανάσα
οι αρνήσεις μας
η ωραιοποίηση
ο χώρος μου
το σώμα μας

η ζωή μας όλη ένας ελεύθερος συνειρμός



το καλοκαίρι αυτό μας νίκησαν πολλά πράγματα

sleepmakeswaves

πνευμόνια ανάστατης πνοής
ξεχασμένα rap beats σε νωχελικά μοτίβα
μπαράζ μικροσυμβιβασμών
ατάκες αλληλοκαυλωμένων στο πάτωμα

σκαλίζω στίχους σε τοίχους
και μετά μετακομίζω




είμαι όλα όσα νόμιζα πως θα με χωρούσαν

δηλώνω μαγεμένος από την απόσταση
περιφέρω εκστατικά τα αδιέξοδα στα πλαίσια ανοργάνωτης μομφής
κάθε ξεκίνημα με οδηγώ στην αποπλάνησή μου
σχήματα σκέψης ρηματοποιούνται σε λεκτικούς ιλίγγους
σπειροειδείς υφές για την αποφυγή ιεραρχίας των συναισθήσεων
το ύφος μου αποδρά χρονοραγόντας με
ενσταλάζω ισοτονικά στο παρελθόν μου.

αναντίρρητα, κάθε που ζώ με επιβιώνω

lastknownsurroundings

γκρεμίζω οχυρά διάνοιας
αντικατοπτρικά διλήμματα αναστοχασμού.

σαδιστικά μονόπλανα ειρηνικών αποτοξινώσεων
αφοπλίζουν τη προσέγγισή μου.

αμφιβάλλω 16 φορές την ημέρα,παραπάνω το θεωρώ υπερβολή

αντιδρώ αντιμέτωπος με την αδράνεια
για να υποδηλώσω το τυχαίο,
Δομή και Δράση ως συνταύτιση του μοναδικού

στατιστικές και παραστάσεις για την ανθρώπινη εμπειρία


καταστατικά και άτομα με ξεφτίζουν
υπεραξιώνοντας τα μέσα παραγωγής των παραισθήσεων

Βάλτε να δούμε

συντάσσω τυπικές δομές μεταδομιστικού αποδομισμού
Φτύνω στα γρήγορα λέξεις που έκρυβα πίσω απ'τα δόντια
οχι απο φόβο,ούτε εγωισμό. απο αξίες και Ιδεολογία
κάπως έτσι παίζεται η παραμορφωμένη πραγματικότητα.

ναρκώνω μνήμες,διαταράσσοντας τη γραμμικότητα του χρόνου τους
καταστρέφω πταίσματα φτιάχνοντας κακουργήματα.
είναι λύτρωση η οικτρή δημιουργικότητα

επιτελώ φύλα και φίλους

ολοκληρώνω φαύλους κύκλους

αναπροσαρμόζω καταστάσεις με φτηνούς,ατάλαντους αντικαταστάτες

πουλάω χωρίς αντίτιμο,ο χαμηλός μου εγωισμός απαιτεί αντάλλαγμα

ψυχαναλύω αντικείμενα

διασπάω ατομικότητες μεσ΄ τη βοή

ξερνάω προσπάθειες απελπιστικά μονομερών ενεργειών
σέρνω καβλωμένες αναμνήσεις σε φετιχιστικούς δρόμους αδιέξοδα

ράβω παράσημα ασήμαντων,ανούσιων φόβων

αυτοκτονώ επεκτείνοντας την επικράτεια της ζωής

Six Years at the Bottom of the Ocean

Έρχεται η φάση που διαλέγεις ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ.
και καταπίνεις Αυτοανάλυση.
Γιατί πως θα σε ανασυγκροτήσεις αν δε σε αναγνωρίσεις πρώτα σε όλο σου το εύρος?

και διαβάζεις Θεωρία του Πολέμου.
γιατί ο πόλεμος πάντα μαίνεται.
νιώθεις πως ζείς μηχανικά,κι ας το έχεις αναγνωρίσει. Η συνειδητοποίηση της αλλοτρίωσης δε σε κάνει λιγότερο αλλοτριωμένο.
και όταν κάνεις ξεσκαρτάρισμα,διώχνεις μαζί και συ-γ-κινήσεις.
Τις κινήσεις σου μαζί με άλλους.

Είναι σκέτη βία η συνειδητοποίηση ότι βαριέσαι.
Σιγά,δε βαριέσαι..έτσι κι αλλιώς ο μί-zero-ς εμπεριέχει το μηδέν.
και χρωστάμε πολλά στο μηδέν

Σχεδόν το τίποτα.

 
και αφού ζείς μηχανικά δε κινείσαι.ούτε κινείς τους άλλους.


μίζερες συγκινήσεις μηδέν.

θα ΄ρθει μια μέρα που,απλώς,θα μιλάμε γελώντας
δύο κόσμοι θα ενώνονται διατρυπώντας την ανούσια θορυβώδη ακινησία της καθημερινότητας
θα ΄ρθει μια μέρα που η νύχτα θα πλημμυρίσει απο αμέτρητες εκρήξεις τρέλας και βιώματος σημαίνοντας το τέλος της σάπιας εποχής
θα ΄ρθει μια μέρα όπου η καταστολή των συναισθημάτων θα τιμωρείται διά της  συναισθήσεως
θα 'ρθει μια νύχτα που θα ξαπλώσουμε κουρασμέν@ απο την ανουσιότητα της προσπάθειας να μουδιάσουμε τον πόνο μας αντί να ενώσουμε τα θραύσματά μας

η αυλαία θα πέσει όταν έρθει η μέρα που το "θα'ρθει μια μέρα" θα ακούγεται μόνο σε κακά ποιήματα

Σκοτεινές μέρες φωτεινά βράδια ό,τι φόντο κι αν σκεφτείς το έχω διανύσει το έχω αποτυπώσει και εντυπωθεί ψάχνοντας ψάχνω σε φωτογραφίες μηνύματα που ποτέ δε κράτησα ψάχνω το άρωμα σου σε δανεικά βιβλία κάνω κατακόρυφη βουτιά στο απόλυτο κενό το κενό των αναμνήσεων απαιτώ κάπως άκομψα οι σχέσεις μας να βγάζουν νόημα βρίσκω νοήματα εκεί που δεν υπήρξαν στοχάζομαι για το ανεκπλήρωτο και το μη-Είναι απλά και μόνο γιατί δεν ήμασταν ποτέ ζητώ λίγο απ ΄το χρόνο σου μόνο για ν' αρνηθώ μετά να σου δώσω απ΄τον δικό μου αρνούμαι τα σημεία στίξης γιατί δε δέχομαι για όλα εμας αρχή παρά μονάχα τέλος.

Σκίτσο κενό

όχι άλλα ακίνδυνα λόγια για το μέλλον
όχι άλλα "θα" κι άλλα "μπορεί",
στην απογείωση δε ταίριαζε ποτέ το 'ίσως'
Στο χάος του Πραγματικού
πρόσθεσα έρωτα Φανταστικό
μα ο μιγαδικός μου βγήκε λάθος.
χωρίς τα μαθηματικά το άπειρο γνωρίζω
βόλτες σ' ερείπια του χωροχρόνου
όχι άλλα ακίνδυνα λόγια για το μέλλον

ειλικρίνεια,για τη κάβλα της.