Δημοσιευμένο στο Μπαχάρ
"Ο μοντέρνος εμφύλιος δεν απαιτεί αντάρτες που ζούνε βρώμικοι στα βουνά.Ένας καλοντυμένος εαυτός μέσα στη πόλη είναι αρκετός για να βρίσκεσαι σε διαρκή πόλεμο.
Ανεβαίνεις τη Πανεπιστημίου.Δύσκολη η ανάβαση σε μία πόλη που το σ α γ α π ω ακούγεται λίγοτερο απο το α π ο λ υ ε σ α ι.Στη δεξιά παλάμη σου κρατάς ένα υγρό βότσαλο απ'το Αιγαίο σαν ανάμνηση ενός ωραίου έρωτα.Στην αριστερή παλάμη σφίγγεις μια πέτρα απο τη μεγαλειώδη μάχη των Προπυλαίων.Δεν είναι και εύκολο να ισορροπήσεις.Λίγο φουντώνει ο έρωτας,το βότσαλο βαραίνει και γέρνει το σώμα σου στα δεξιά.'Συγγνώμη,με παρέσυσε ο έρωτας',απολογείσαι στους περαστικούς,που πάνω τους σκοντάφτεις.Και μετά βλέπεις τις πραμάτειες των μεταναστών,που έχουν κάνει πληγή στα χέρια τους απ΄το κουβάλημα,-λινό σε κόκκινο καρό να βάψεις τις κουρτίνες-και χάνονται πάλι τα ζύγια.Τώρα σε βαραίνει η πέτρα στην αριστερή παλάμη σου.'Συγγνώμη,με παρέσυρε η αδικία',δικαιολογείσαι στους περαστικούς,και στρίβεις βιαστικά στην Κοραή.
Ο μοντέρνος εμφύλιος έχει για όπλα τις θηλές στα στήθη μας.
Διασχίζεις τη Σταδίου βαρύς,σαν ένας ιπποπόταμος που βγαίνει μουσκεμένος απο τον ποταμό,και μπαίνεις στην Κλαυθμώνος.Νιώθεις κουρασμένος απο τα πολλά στραβοπατήματα,κάθεσαι να πάρεις μια ανάσα.Μέσα στο μυαλό σου κυριαρχεί ο μοντέρνος διχασμός του έθνους:Nα γίνω η άμμος στα γρανάζια του συστήματος ή μήπως να γίνω η άμμος μέσα στο μαγιό σου;Οφείλεις να δώσεις μιαν απάντηση αν θες να αποκτήσεις και συ μια φυσιολογική ζωή.Σήμερα θα πάρεις την απόφαση.Τώρα κιόλας.Αφήνεις πρόχειρα τις πέτρες στο πεζούλι και πας να αγοράσεις τσιγάρα απο δίπλα.Στο περίπτερο οι εφημερίδες κρέμονται άτακτες,σαν τα απλωμένα ρούχα του δολοφόνου,που στάζουνε και λίγο αίμα.Γυρνάς.Κοιτάς τις δυο πέτρες.Μία όμως πρέπει να διαλέξεις.Ανάβεις το τσιγάρο.Ένα βαμβάκι καπνού ανεβαίνει στον ουρανό στέλνοντας το σήμα της συνείδησης:ΕΑΜ ή Έρωτας;Και κάπου εκεί,με το βλέμμα καρφωμένο στις δυο πέτρες,συνειδητηποιείς με φρίκη ότι τις έχεις πλέον μπερδέψει.Ποια είναι ποιά,που τα Προπύλαια και προς τα πού το Αιγαίο;
Έχεις ταραχτεί.Κοιτάς σαν χαμένος δίπλα σου το στατικό άγαλμα της εθνικής συμφιλίωσης και ψάχνεις την απάντηση.Οι κάμερες της αστυνομίας έχουν γυρίσει και σε παίρνουνε γκρο πλαν.Δεν αργείς να καταλάβεις.ΕΑΜ και Έρωτας,δυο συνεπιβάτες στο ίδιο ποταμόπλοιο μιας διαδρομής που καταλήγει στη νέα Αποκάλυψη Τώρα.Το μυστικό λοιπόν βρισκότανε στο έψιλον.Και έτσι τα διλήμματα σβήνουν όταν αντικατασταθεί το έψιλον του Έθνους απο το έψιλον του Έρωτα,και συγκροτηθούν τα Ερωτικά Απελευθερωτικά Μέτωπα.
Αρπάζεις τις πέτρες και τις εκτοξεύεις με δυο επαναληπτικές κινήσεις πάνω στον μπρούτζο του αγάλματος.Ευστοχείς.Το άγαλμα δονείται,οι περαστικοί κόβουν το βήμα τους να δουν,ο περιπτεράς βγαίνει αμέσως έξω,οι μετανάστες πακετάρουν γρήγορα το εμπόρευμα.
Όμως εσύ τώρα νιώθεις ελαφρύς.Ένα απαλό αεράκι σηκώνεται και παρασύρει ένα πούπουλο μπροστά στα μάτια σου.Μη ρωτάς πως βρέθηκε το πούπουλο στο κέντρο της Αθήνας.Βιάσου.Κλείσε το στη παλάμη σου,κρατήσου σφιχτά κι άσε την ορμή του να σε τραβήξει εμπρός.κι όπου σε πάει.Μη φοβάσαι το ύψος:κι αν σήμερα τον ονομάζουνε νόμο της βαρύτητας,αύριο-μεθαύριο,μπορεί και να τον πούνε 'ενστικτώδη πόθο για τη σύγκρουση'.
Στον μοντέρνο εμφύλιο οι σφαίρες δε πέφτουνε στη γη.
Καρφώνονται τις νύχτες στα λευκά μας ταβάνια."
"Ο μοντέρνος εμφύλιος δεν απαιτεί αντάρτες που ζούνε βρώμικοι στα βουνά.Ένας καλοντυμένος εαυτός μέσα στη πόλη είναι αρκετός για να βρίσκεσαι σε διαρκή πόλεμο.
Ανεβαίνεις τη Πανεπιστημίου.Δύσκολη η ανάβαση σε μία πόλη που το σ α γ α π ω ακούγεται λίγοτερο απο το α π ο λ υ ε σ α ι.Στη δεξιά παλάμη σου κρατάς ένα υγρό βότσαλο απ'το Αιγαίο σαν ανάμνηση ενός ωραίου έρωτα.Στην αριστερή παλάμη σφίγγεις μια πέτρα απο τη μεγαλειώδη μάχη των Προπυλαίων.Δεν είναι και εύκολο να ισορροπήσεις.Λίγο φουντώνει ο έρωτας,το βότσαλο βαραίνει και γέρνει το σώμα σου στα δεξιά.'Συγγνώμη,με παρέσυσε ο έρωτας',απολογείσαι στους περαστικούς,που πάνω τους σκοντάφτεις.Και μετά βλέπεις τις πραμάτειες των μεταναστών,που έχουν κάνει πληγή στα χέρια τους απ΄το κουβάλημα,-λινό σε κόκκινο καρό να βάψεις τις κουρτίνες-και χάνονται πάλι τα ζύγια.Τώρα σε βαραίνει η πέτρα στην αριστερή παλάμη σου.'Συγγνώμη,με παρέσυρε η αδικία',δικαιολογείσαι στους περαστικούς,και στρίβεις βιαστικά στην Κοραή.
Ο μοντέρνος εμφύλιος έχει για όπλα τις θηλές στα στήθη μας.
Διασχίζεις τη Σταδίου βαρύς,σαν ένας ιπποπόταμος που βγαίνει μουσκεμένος απο τον ποταμό,και μπαίνεις στην Κλαυθμώνος.Νιώθεις κουρασμένος απο τα πολλά στραβοπατήματα,κάθεσαι να πάρεις μια ανάσα.Μέσα στο μυαλό σου κυριαρχεί ο μοντέρνος διχασμός του έθνους:Nα γίνω η άμμος στα γρανάζια του συστήματος ή μήπως να γίνω η άμμος μέσα στο μαγιό σου;Οφείλεις να δώσεις μιαν απάντηση αν θες να αποκτήσεις και συ μια φυσιολογική ζωή.Σήμερα θα πάρεις την απόφαση.Τώρα κιόλας.Αφήνεις πρόχειρα τις πέτρες στο πεζούλι και πας να αγοράσεις τσιγάρα απο δίπλα.Στο περίπτερο οι εφημερίδες κρέμονται άτακτες,σαν τα απλωμένα ρούχα του δολοφόνου,που στάζουνε και λίγο αίμα.Γυρνάς.Κοιτάς τις δυο πέτρες.Μία όμως πρέπει να διαλέξεις.Ανάβεις το τσιγάρο.Ένα βαμβάκι καπνού ανεβαίνει στον ουρανό στέλνοντας το σήμα της συνείδησης:ΕΑΜ ή Έρωτας;Και κάπου εκεί,με το βλέμμα καρφωμένο στις δυο πέτρες,συνειδητηποιείς με φρίκη ότι τις έχεις πλέον μπερδέψει.Ποια είναι ποιά,που τα Προπύλαια και προς τα πού το Αιγαίο;
Έχεις ταραχτεί.Κοιτάς σαν χαμένος δίπλα σου το στατικό άγαλμα της εθνικής συμφιλίωσης και ψάχνεις την απάντηση.Οι κάμερες της αστυνομίας έχουν γυρίσει και σε παίρνουνε γκρο πλαν.Δεν αργείς να καταλάβεις.ΕΑΜ και Έρωτας,δυο συνεπιβάτες στο ίδιο ποταμόπλοιο μιας διαδρομής που καταλήγει στη νέα Αποκάλυψη Τώρα.Το μυστικό λοιπόν βρισκότανε στο έψιλον.Και έτσι τα διλήμματα σβήνουν όταν αντικατασταθεί το έψιλον του Έθνους απο το έψιλον του Έρωτα,και συγκροτηθούν τα Ερωτικά Απελευθερωτικά Μέτωπα.
Αρπάζεις τις πέτρες και τις εκτοξεύεις με δυο επαναληπτικές κινήσεις πάνω στον μπρούτζο του αγάλματος.Ευστοχείς.Το άγαλμα δονείται,οι περαστικοί κόβουν το βήμα τους να δουν,ο περιπτεράς βγαίνει αμέσως έξω,οι μετανάστες πακετάρουν γρήγορα το εμπόρευμα.
Όμως εσύ τώρα νιώθεις ελαφρύς.Ένα απαλό αεράκι σηκώνεται και παρασύρει ένα πούπουλο μπροστά στα μάτια σου.Μη ρωτάς πως βρέθηκε το πούπουλο στο κέντρο της Αθήνας.Βιάσου.Κλείσε το στη παλάμη σου,κρατήσου σφιχτά κι άσε την ορμή του να σε τραβήξει εμπρός.κι όπου σε πάει.Μη φοβάσαι το ύψος:κι αν σήμερα τον ονομάζουνε νόμο της βαρύτητας,αύριο-μεθαύριο,μπορεί και να τον πούνε 'ενστικτώδη πόθο για τη σύγκρουση'.
Στον μοντέρνο εμφύλιο οι σφαίρες δε πέφτουνε στη γη.
Καρφώνονται τις νύχτες στα λευκά μας ταβάνια."
